Rita Camphuijsen

Bij de expositie Levensloop

Gisteren had ik een afspraak gemaakt in de uitvaartwinkel. Om even te kijken en wat praktische dingen te bespreken ivm de expositie.

Ik kon dit bezoekje goed combineren met een bezoek aan mijn ouders, die een steenworp achter deze locatie, in het verzorgingshuis de Koperwiek wonen. Momenteel ben ik wat beperkt in mijn mobiliteit door een vervelend heup probleem dus het kwam zo dus goed uit.

Deze dagen is het weer nog al wisselvallig, nadat we dagen van zonneschijn hebben gehad, waarop het warm was en droog. Dreigde nu de buien. Nu echter, was de lucht weliswaar niet helemaal strakblauw, maar het weer was nog goed. Mijn ouders waren blij me weer te zien. Ook mijn zus was die dag naar Bilthoven gekomen ik had haar ook even op de expositie gezien. Nu was ze boodschappen doen. Ik vertelde mijn ouders waar ik net vandaan kwam en ze begrepen het goed en reageerden blij verrast. Voor mijn vader moet ik rustig en duidelijk praten want hij hoort niet alles goed en hij begrijpt niet alles meer goed. Mijn moeder vergeet erg veel en is soms even de dingen kwijt. In het verzorgingshuis zitten ze nu sinds November voor mij gelukkig dichterbij huis. En ze worden hier goed verzorgd omdat ze afhankelijk zijn van hulp en toezicht.

Zo, kan het leven dus lopen. Er komt een moment dat je als kind meer voor je ouders moet doen. Helpen dat ze nog goede kleding (aan) hebben, dat de extra'tjes bij het eten er zijn, fruit en bepaalde gezonde drankjes. Overleg met de zorg in het huis over pedicure en kapper.. Maar nu ze hier wonen kunnen we ook wat meer gewoon gezelschap zijn, nog genieten van de goede band die we hebben.En ze naar mogelijkheden betrekken bij ons leven. Mijn vader kan niet meer op zijn benen staan, en sinds een aantal weken zit hij niet meer in een gewone stoel maar in een rol stoel. Waardoor hij zichzelf ook wat meer door het huis kan verplaatsen.

Zo bedacht ik dus spontaan, en vroeg: "Pa en ma, willen jullie soms even naar de expositie toe?" Ja, zeker zei mama en ze sprong op. Pa iets trager, maar ook gretig, naar een expositie van jou Ja dat willen we wel. Vaak heeft ma moeite met iets te ondernemen, ergens heen te gaan, is wat onzeker geworden, sinds de oriëntatie van tijd en plaats en de dingen wat ongrijpbaarder is geworden. "Het is hier vlak bij," stelde ik gerust. ".. En het is nu nog droog" Ik keek even op mijn buienradar app, en die gaf aan dat het nog een paar uur zou duren voor er weer een bui zou komen. Naar buiten kijkend, dacht ik dat het wel eens eerder kon gebeuren dus we moesten snel beslissen. Ik pakte de rolstoel en ma vroeg even tijd, ze kleedde zich even aan om naar buiten te gaan. En we besloten dat pa ook een vest aan moest. Ik dacht nog aan een eventuele paraplu, maar die was er natuurlijk niet in hun kleine appartement.

Het was een klein stukje doorlopen, goed opletten dat ik niet mijn heup verkeerd zou belasten, maar de onderneming begon. Oversteken straatje in en vier stoep hellinkjes, maar het lukte.

Buiten keken we door de ramen, ik wees aan waar mijn schilderijen hangen, en liep door naar het kamerscherm in de etalage. Hé Silvana zeiden ze bijna in koor. Hun geheugen laat hen behoorlijk in de steek, dus al deze herkenning en aandacht was een genot. Ik dacht dat de rolstoel de drempel niet over zou kunnen en liet ma vast even binnen kijken. Dat wilde ze graag e nvond ze leuk. Maar al snel kwam de gastvrouw uit de winkel met een opritje aanzetten, en zo kon pa ook naar binnen.

En over levensloop gesproken, we poseerden voor het schilderij "een schakel in de tijd". In mijn levensloop is deze afbeelding ook weer als een schakel in de tijd. Op dat schilderij verbeeld ik hoe ik ervaar, dat op dat moment een moeder zich afvraagt: "wat zal de toekomst van mijn kind zijn? In gedachten is er dan een vantasie een beed, dat als een visioen in het schilderij staat, een opgegroeide zoon met een vrouw en vier kinderen. De vierde is nog niet geboren. En ik, als schilderes, schilderde mezelf toen, als moeder, van mijn oudste zoon, die nu vader is van een gezin met vier opgroeiende kinderen.

En, opnieuw geschakeld in de tijd, sta ik hier met mijn ouders, die ook hun dromen en idealen hebben gehad over hun opgroeiende kinderen

Ik was hun derde kind, en zij hebben mij altijd gesteund en gestimuleerd om mijn vak te kanen van wat ik als kind al graag deed, tekenen en schilderen. Ik kon ze nu laten delen in deze expositie levensloop. Ik was blij en ontroerd.

Hoe het leven ook loopt, welke hobbels er ook zijn, meningsverschillen verschillende visie's en dromen, verwachtingen en idealen, dat we het elkaar gunnen, en met elkaar kunnen mee beleven is een geluk.

De lucht buiten werd grijzer en grijzer, we hadden geen regenbescherming mee. We namen afscheid van Wildine die in de zaak staat, en spoedden ons terug naar de Koperwiek. We waren net door de schuifdeuren binnen en de eerste druppels van een stevige regenbui even later vielen op het parkeer terrein voor de flat.