Dat is nu mooi van zo een dag. Eerst een reactie, per mail, dat is nog vrij anoniem, een naam een persoon, iemand onbekend die opeens een bericht stuurt. Het kwam via mijn website en het was iemand die op mijn expositie in het ziekenhuis geweest. Zij had zich laten raken en roeren door een schilderij van mij.

Dagelijks leven

Mijn belevenissen beleef ik privé, van binnen. Mijn ogen zien ondertussen rond in de wereld om mij heen en ik neem indrukken sterk visueel in mij op. Ik heb werk en vrije tijd en ik bezoek plaatsen, waar ik zelf geraakt wordt en een emotie ervaar. Soms eenvoudig of een combinatie van emoties. Mijn werk, bij mensen thuis, het begeleiden,  houdt in: Luisteren en praten actie nemen, dingen doen, plannen maken, motiveren inspireren enzovoort. En dan in de andere tijd ben ik graag in de natuur, Om naar mijn werk of weer naar huis te gaan ben ik op de fiets veel onderweg dan laat ik mijn gedachten de vrije loop, zie ook vormen structuren licht en lucht etc.. Maar bij uitstapjes in weekenden of tijdens vakantie kan ik verder van huis en rustiger indrukken op doen en zie weer andere dingen tijdens het opzoeken van bepaalde omgeving waar ik dan graag ben. Daar zit ik zitten we dan stil en genieten.

Het Moddergat en Paes,

wil je de plaats leren kennen, ga dan eens hier over lezen.

Het was zo een plaats waar ik met mijn partner op de dijk heb gezeten. We hadden onze schildersezels mee en ik maakte er een klein doekje op locatie. Zij ook. En we maakten foto's, Thuis gekomen wilde ik nog langer met dat gevoel van deze vakantie bezig blijven en ik wil er door aan het schilderen te gaan, een werk maken waarmee ik dan ook iets van mijn beleving kan "communiceren". Ik had er een particulier gevoel, maar door te schilderen zoek ik naar iets universeels, iets dat ik in bijvoorbeeld deze plaats terug zie. Bijvoorbeeld Moddergat, dit historisch gebied maar waar ik ook deze bijzondere natuur zie. Het reflecteert in mij, roept een emotie op en het inspireert. Zo kwam ik tot dit doek.

Moddergat tijdens expositie in het Diakonessenhuis te Zeist

Ieder mens is verschillend, Dinie bijvoorbeeld maakte ook een schilderij naar aanleiding van "Het moddergat" het weerspiegelt háár gevoel en het spreekt mensen aan. Zo kon het gebeuren dat haar doek naar Noord-Holland verhuisde voor een speciale expositie over het wassende water van Nederland. Ieder mens een eigen gevoel, een eigen expressie. Zo werkt de één meer abstract, de ander meer realistisch. Net hoe je aard is.

Met mijn achtergrond van de jeugdbond van natuurstudie heb ik ook een bepaalde kijk op de natuur ontwikkeld. En geleerd hoe belangrijk natuur is. Broedgebieden voor vogels, deze elementen zijn dan ook terug te vinden in mijn schilderijen. Ik let op de kenmerken van het landschap. In dit schilderij gaat het om grens gebieden tussen het vaste land en water, dit is meestal, meer of minder stabiel. Er is eb en vloed, wassend water. Het waddengebied is zo een mooi natuurgebied en speciaal kostbaar voor ons land.

Maar dan, een jaar later, staat er opeens iemand voor mijn schilderij, omdat ze toevallig in het ziekenhuis moesten zijn. En het werd gezien en beleefd Ik kreeg te horen dat deze vrouw het gevoel kreeg dat ze in het weidse land kwam en naar de horizon werd getrokken waarbij er een gevoel van rust over haar kwam. Iets wat ze in een druk hectisch leven zomaar zelf was kwijtgeraakt. Dat is dan toch mooi, dat het beeld dat ik schilder iemand  niet meer zomaar los kan laten, en "raakt".

Vandaag heeft het schilderij een eigenaar gekregen. En de emotie is het voertuig van de verandering. Daar ben ik dan weer dankbaar voor.